Polski Związek Lekkiej Atletyki z ogromnym bólem informuje, że w wieku 89 lat zmarła Maria Piątkowska – trzykrotna medalistka mistrzostw Europy, podpora legendarnego Wunderteamu.
Maria Piątkowska największe sportowe sukcesy święciła w latach 50. oraz na początku 60. XX wieku. Na igrzyskach olimpijskich zadebiutowała w 1952 roku, później startowała jeszcze w Rzymie (1960) i Tokio (1964). Wielokrotna reprezentantka Polski w mistrzostwach Europy, akademickich mistrzostwach świata oraz meczach międzypaństwowych. Uznawana za jedną z najwszechstronniejszych sportsmenek pierwszych powojennych dekad.
Podczas olimpijskich zmagań w Helsinkach (1952) startowała w skoku w dal oraz sztafecie 4 x 100 metrów. Oba występy zakończyła na eliminacjach. Osiem lat później w Rzymie oraz później w Tokio docierała do finałów. W 1960 roku była 11. w skoku w dal (5.98), w stolicy Japonii uplasowała się na szóstym miejscu w biegu na 80 metrów przez płotki (10.7).
Wraz z Barbarą Janiszewską, Celiną Jesionowską i Marią Bibro zdobyła brązowy medal w sztafecie 4 x 100 metrów podczas pamiętnych lekkoatletycznych mistrzostw Europy w Sztokholmie (1958). Na europejskim czempionacie zadebiutowała jednak cztery lata wcześniej – w Bernie była finalistką skoku w dal, pięcioboju oraz sztafety.
Największy sukces odniosła w 1962 roku podczas mistrzostw Europy w Belgradzie. Na stadionie Armii Jugosłowiańskiej najpierw sięgnęła po brąz w biegu na 80 metrów przez płotki. Medal wywalczyła po wyrównanym biegu – wszystkie medalistki osiągnęły wówczas 10.6. Wygrała Teresa Ciepły, a Piątkowska trzecią lokatę podzieliła z Eriką Fisch z RFN. Tego samego dnia w stolicy ówczesnej Jugosławii miał miejsce finał sztafety 4 x 100 metrów. Polki wystartowały w składzie Teresa Ciepły, Barbara Sobotta, Elżbieta Szyroka i Maria Piątkowska. Na mecie nie miały sobie równych, wygrywając z czasem oznaczającym rekord Europy – 44.5.
Przed igrzyskami olimpijskimi w Tokio była w składzie zespołu, który na łódzkim stadionie czasem 44.2 wyrównał rekord świata w sztafecie 4 x 100 metrów. Niestety w Japonii nie dane jej było wystąpić w biegu rozstawnym, gdzie Polki sięgnęły po medal.
W trakcie kariery dwadzieścia dwa razy poprawiała rekord Polski w różnych konkurencjach – od biegu na 80 metrów przez płotki, przez różne sztafety po wieloboje. Multimedalistka mistrzostw Polski, także tych halowych rozgrywanych w legendarnej hali w Przemyślu.
Zasłużona lekkoatletka urodziła się 24 lutego 1931 roku w Golenie, na terenie obecnej Rumunii. Tuż po zakończeniu działań wojennych trafiła – wraz z Rodzicami – z Wileńszczyzny na Mazury. W Giżycku stawiała pierwsze sportowe kroki, które nadzorował nauczyciel wychowania fizycznego Bolesław Kłokowski. Później przez krótki czas reprezentowała kluby z Olsztyna, by od 1957 roku do końca kariery startować w barwach Legii Warszawa. Właśnie w stolicy zaczęła osiągać coraz większe sukcesy sportowe, które sprawiły iż zyskała miano następczyni Stanisławy Walasiewiczówny. Absolwentka stołecznej Akademii Wychowania Fizycznego (1961). Dziesiąta zawodniczka Plebiscytu Przeglądu Sportowego za rok 1963. Podopieczna trenerów: Mariana Hoffmana, Gerarda Macha i Andrzeja Piotrowskiego.
Żona nieodżałowanego Białego Anioła – Edmunda Piątkowskiego, niegdysiejszego rekordzisty świata w rzucie dyskiem.
Polska lekkoatletyka poniosła niepowetowaną stratę. Cześć Jej Pamięci!
