Witold Kirkor nie żyje

We wtorek rano zmarł w wieku 84 lat Witold Kirkor z Gdańska, zasłużony działacz lekkoatletyczny, sędzia główny w chodzie sportowym na Igrzyskach Olimpijskich w Moskwie i Los Angeles.

We wtorek rano zmarł w wieku 84 lat Witold Kirkor z Gdańska, zasłużony działacz lekkoatletyczny, sędzia główny w chodzie sportowym na Igrzyskach Olimpijskich w Moskwie i Los Angeles.

Witold Kirkor urodził się 18 stycznia 1927 r. w Krakowie. Jako zawodnik reprezentował barwy AZS Gdańsk, największe sukcesy odnosił na dystansie 400 metrów przez płotki (rekord życiowy 61.2 w 1951 r. – 27. miejsce w Polsce) oraz na 400m (52.9 w 1951 r.). Poza tym skakał o tyczce, w dal i w trójskoku.

W latach 1948-1956 był kierownikiem sekcji lekkiej atletyki klubu AZS w Gdańsku. W 1956 r. został instruktorem lekkoatletyki. W 1965 r. uzyskał uprawnienia sędziego klasy międzynarodowej.

Po zakończeniu kariery zainteresował się chodem sportowym. Od początku lat 60. miał olbrzymi wpływ na jego rozwój w Polsce. Popularyzował tę konkurencję poprzez organizowanie licznych imprez i zawodów chodziarskich. Szkolił sędziów i propagował chód wśród młodzieży i w klubach sportowych. W ramach Komitetu Chodu Sportowego IAAF, którego był Członkiem w latach 1976-84, wnioskował poprawki do międzynarodowych przepisów sędziowania chodu sportowego, w szczególności zasadniczo upraszczające procedurę sędziowania i usuwające anonimowość sędziów oceniających.
W latach 1971-1980 był Przewodniczącym Komisji Chodu Sportowego PZLA, która miała swą siedzibę w Gdańsku.

Witold Kirkor był sędzią głównym lub oceniającym na wielu krajowych i międzynarodowych zawodach w chodzie sportowym, w tym podczas igrzysk olimpijskich (Moskwa 1980 i Los Angeles 1984 - bodaj jako jedyny sędzia na igrzyskach z Polski), mistrzostw świata (Helsinki 1983 i Rzym 1987), mistrzostw Europy (Praga 1978 i Ateny 1982) oraz zawodów o puchar Europy i świata (1965-84).
Był Członkiem Honorowym PZLA i Okręgowego Związku LA w Gdańsku oraz Członkiem Zarządu PZLA (1980-88).

Witold Kirkor był absolwentem I Liceum Ogólnokształcącego im. Oswalda Balzera w Zakopanem (1946). Wcześniej, w czasie wojny, uzyskał tytuł czeladnika w zawodowej szkoły rzeźby, obok Muzeum Tatrzańskiego (na fasadzie domu przy ul. Kościeliskiej można obejrzeć płaskorzeźbę żubra, którą wykonał wspólnie ze słynnym później rzeźbiarzem Władysławem Hasiorem). W 1956 r. ukończył studia na Wydziale Budowy Okrętów Politechniki Gdańskiej (specjalność siłownie okrętowe). W latach 1956-91 był pracownikiem naukowo-badawczym na różnych stanowiskach w Instytucie Morskim w Gdańsku, zajmując się racjonalizacją eksploatacji napędów okrętowych. W 1966 r. brał udział w przeprowadzeniu pierwszego w Polsce badania na statku, zużycia silnika okrętowego metodą radioizotopową. Pracował jako nauczyciel akademicki na Wydziale Mechanicznym Wyższej Szkoły Morskiej w Gdyni (1970-72). W latach 1972-92 był redaktorem działu maszynowego w czasopiśmie "Budownictwo Okrętowe", w 1986 r. został rzeczoznawcą Międzyresortowej Komisji ds. Oceny Gospodarowania Płynami Eksploatacyjnymi, a następnie inicjatorem i od 1994 r. redaktorem naczelnym kwartalnika "Polish Maritime Research" popularyzującego za granicą osiągnięcia polskich naukowców. Miał w swym dorobku liczne opracowania, ekspertyzy naukowe i artykuły branżowe oraz publikacje sportowe.

Otrzymał wiele odznaczeń, m.in.: Krzyż Kawalerski Orderu Odzrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi, Honorowa Złota Odznaka PZLA, Zasłużony Sędzia LA, Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej, Zasłużony Ziemi Gdańskiej i Za Zasługi dla Gdańska, Honorowa Złota Odznaka AZS, Zasłużony Pracownik Morza, Nagroda Państwowej Rady ds. Pokojowego Wykorzystania Energii Jądrowej.